此時萬氏又富又貴,又與皇親國戚聯姻,豪華無比,勢焰非常。 盡道是用不盡的金銀,享不完的福祿了。 誰知過眼雲煙,容易消歇。 宣德郎萬延之死後,第三兒子補三班的也死了。 駙馬家裡見女婿既死,來接他郡主回去,說道萬家家資多是都尉府中帶來的,伙着二三十男婦,內外一搶,席捲而去。 萬家兩個大兒子只好眼睜睜看他使勢行兇,不敢相爭,內財一空。 所有低窪田千頃,每遭大水淹沒,反要賠糧,巴不得推與人了倒乾淨,憑人占去。 家事盡消,兩子寄食親友,流落而終。 此寶盒被駙馬家取去,後來歸了察京太師。 識者道:「此盒結冰成花,應着萬氏之富,猶如冰花一般,原非堅久之象,乃是不祥之兆。 」然也是事後如此猜度。 當他盛時,那個肯是這樣想,敢是這樣說?直待後邊看來,真個是如同一番春夢。 所以古人寓言,做着《邯鄲夢記》、《櫻桃夢記》,儘是說那富貴繁華,直同夢境。 卻是一個人做得一個夢了卻一生,不如莊子所說那牧童做夢,日裡是本相,夜裡做王公,如此一世,更為奇特。 聽小子敷衍來看: 人世原同一夢,夢中何異醒中? 若果夜間富貴,只算半世貧窮。 話說春秋時魯國曹州有座南華山,是宋國商丘小蒙城莊子休流寓來此,隱居著書得道成仙之處。 後人稱莊子為南華老仙,所著書就名為《南華經》,皆因吐起。 彼時山畔有一田舍翁,姓莫名廣,專以耕種為業。 家有肥田數十畝,耕牛數頭,工作農夫數人。 茆檐草屋,衣食豐足,算做山邊一個土財主。 他並無子嗣,與莊家老姥夫妻兩個早夜算計思量,無非只是耕田鋤地、養牛牧豬之事。 有幾句詩單道田舍翁的行徑: 田舍老禽性夷逸,僻向小山結幽室。 生意不滿百畝田,力耕水耨艱為食。 春晚喧喧布穀鳴,春雲靄靄檐溜滴。 呼童載犁躬負鋤,手牽黃犢頭戴笠。 一耕不自己,再耕還自力。 三耕且插苗,看看秀而碩。 夏耘勤勤秋復來,禾黍如雲堪刈侄。 擔籮負囊紛斂歸,倉盈囤滿居無隙。 教妻囊酒賽田神,烹羊宰豚享親戚。 擊鼓咚咚樂未央,忽看玉兔東方白。 那個莫翁勤心苦胝,牛畜漸多。 莊農不足,要尋一個童兒專管牧養。 其時本莊有一個小廝兒,祖家姓言。 因是父母雙亡,寄養在人家,就叫名寄兒。 生來愚蠢,不識一字,也沒本事做別件生理,只好出力做工度活。 一日在山邊拔草,忽見一個雙丫髻的道人走過,把他來端相了一回,道「好個童兒!盡有道骨,可惜痴性頗重,苦障未除。 肯跟我出家麼?」寄兒道:「跟了你,怎受得清淡過?」道人道:「不跟我,怎受得煩惱過」?也罷,我有個法兒,教你夜夜快活,你可要學麼?”寄兒道:「夜裡快活,也是好的,怎不要學?師傅可指教我。 」道人道:「你識字麼?」寄兒道:「一字也不識。 」道人道:「不識也罷。 我有一句真言,只有五個字,既不識字,口傳心授,也容易記得。 」遂叫他將耳朵來:「說與你聽,你牢記着!」是那五個字?乃是「婆珊婆演底」。 道人道:「臨睡時,將此句念上百遍,管你有好處。 」寄兒謹記在心。 道人道:「你只依着我,後會有期。 」搶着漁鼓簡板,一唱道情,飄然而去。 是夜寄兒果依其言,整整念了一百遍,然後睡下。 才睡得着,就入夢境。 正是: 人生勞擾多辛苦,已遜山間枕石眠。 況是夢中遊樂地,何妨一覺睡千年! 看官牢記話頭,這回書,一段說夢,一段說真,不要認錯了。 卻說寄兒睡去,夢見身為儒生,粗知文義,正在街上斯文氣象,搖來擺去。 忽然見個人來說道: 「華胥國王黃榜招賢,何不去求取功名,圖個出身?」寄兒聽見,急取官名寄華,恍恍惚惚,不知淙抹了些甚麼東西,叫做萬言長策,將去獻與國王。 國王發與那拿文衡的看閲,寄華使用了些馬蹄金作為贄禮。 拿文衡的大悅,說這個文字乃驚天動地之才,古今罕有。 加上批點,呈與國王。 國王授為著作郎,主天下文章之事。 旗幟鼓樂,高頭駿馬,送人衙門到任。 寄華此時身子如在雲裡霧裡,好不風騷!正是: 電光石火夢中身,白馬紅纓衫色新。 我貴我榮君莫羡,做官何必讀書人? 第143頁完,請繼續下一頁。喜歡 寫心網 writesprite.com 作品,請記得按讚、收藏及分享
音調
速度
音量
語言
《二刻拍案驚奇》
第143頁