緣雲竹竦竦,失路麻冥冥。 淫潦忽翻野,平蕪眇開溟。 防泄塹夜塞,懼沖城晝扃。 及去事戎轡,相逢宴軍伶。 觥秋縱兀兀,獵旦馳駉駉。 從賦始分手,朝京忽同舲。 急時促暗棹,戀月留虛亭。 畢事驅傳馬,安居守窗螢。 梅花灞水別,宮燭驪山醒。 省選逮投足,鄉賓尚摧翎。 塵祛又一摻,淚眥還雙熒。 洛邑得休告,華山窮絶陘。 倚岩睨海浪,引袖拂天星。 日駕此回轄,金神所司刑。 泉紳拖修白,石劍攢高青。 磴蘚澾拳跼,梯飈颭伶俜。 悔狂已咋指,垂誡仍鎸銘。 峨豸忝備列,伏蒲愧分涇。 微誠慕橫草,瑣力摧撞筳。 疊雪走商嶺,飛波航洞庭。 下險疑墮井,守官類拘囹。 荒餐茹獠蠱,幽夢感湘靈。 刺史肅蓍蔡,吏人沸蝗螟。 點綴簿上字,趨蹌閤前鈴。 賴其飽山水,得以娛瞻聽。 紫樹雕斐亹,碧流滴瓏玲。 映波鋪遠錦,插地列長屏。 愁狖酸骨死,怪花醉魂馨。 潛苞絳實坼,幽乳翠毛零。 赦行五百里,月變三十蓂。 漸階群振鷺,入學誨螟蛉。 蘋甘謝鳴鹿,罍滿慚罄瓶。 冏冏抱瑚璉,飛飛聯鶺鴒。 魚鬣欲脫背,虯光先照硎。 豈獨出醜類,方當動朝廷。 勤來得晤語,勿憚宿寒廳。 卷337_18 【薦士(薦孟郊于鄭餘慶也)】 韓愈 周詩三百篇,雅麗理訓誥。 曾經聖人手,議論安敢到。 五言出漢時,蘇李首更號。 東都漸瀰漫,派別百川導。 建安能者七,卓犖變風操。 逶迤抵晉宋,氣象日凋耗。 中間數鮑謝,比近最清奧。 齊梁及陳隋,眾作等蟬噪。 搜春摘花卉,沿襲傷剽盜。 國朝盛文章,子昂始高蹈。 勃興得李杜,萬類困陵暴。 後來相繼生,亦各臻閫奧。 有窮者孟郊,受材實雄驁。 冥觀洞古今,象外逐幽好。 橫空盤硬語,妥帖力排奡。 敷柔肆紆餘,奮猛捲海潦。 榮華肖天秀,捷疾逾響報。 行身踐規矩,甘辱恥媚灶。 孟軻分邪正,眸子看了眊。 杳然粹而清,可以鎮浮躁, 酸寒溧陽尉,五十幾何耄。 孜孜營甘旨,辛苦久所冒。 俗流知者誰,指注競嘲傲。 聖皇索遺逸,髦士日登造。 廟堂有賢相,愛遇均覆燾。 況承歸與張,二公迭嗟悼。 青冥送吹噓,強箭射魯縞。 胡為久無成,使以歸期告。 霜風破佳菊,嘉節迫吹帽。 念將決焉去,感物增戀嫪。 彼微水中荇,尚煩左右芼。 魯侯國至小,廟鼎猶納郜。 幸當擇珉玉,寧有棄珪瑁。 悠悠我之思,擾擾風中纛。 上言愧無路,日夜惟心禱。 鶴翎不天生,變化在啄菢。 通波非難圖,尺地易可漕。 善善不汲汲,後時徒悔懊。 救死具八珍,不如一簞犒。 微詩公勿誚,愷悌神所勞。 卷337_19 【喜侯喜至贈張籍張徹】 韓愈 昔我在南時,數君常在念。 搖搖不可止,諷詠日喁噞。 如以膏濯衣,每漬垢逾染。 又如心中疾,針石非所砭。 常思得游處,至死無倦厭。 地遐物奇怪,水鏡涵石劍。 荒花窮漫亂,幽獸工騰閃。 礙目不忍窺,忽忽坐昏墊。 逢神多所祝,豈忘靈即驗。 依依夢歸路,歷歷想行店。 今者誠自幸,所懷無一欠。 孟生去雖索,侯氏來還歉。 欹眠聽新詩,屋角月艷艷。 雜作承間騁,交驚舌互bc。 繽紛指瑕疵,拒捍阻城塹。 以余經摧挫,固請發鉛槧。 居然妄推讓,見謂爇天焰。 比疏語徒妍,悚息不敢占。 呼奴具盤餐,飣餖魚菜贍。 人生但如此,朱紫安足僭。 卷337_20 【古風】 韓愈 今日曷不樂,幸時不用兵。 無曰既蹙矣,乃尚可以生。 彼州之賦,去汝不顧。 此州之役,去我奚適。 一邑之水, 可走而違。 天下湯湯,曷其而歸。 好我衣服,甘我飲食。 無念百年,聊樂一日。 卷337_21 【駑驥】 韓愈 駑駘誠齷齪,市者何其稠。 力小若易制,價微良易酬。 渴飲一斗水,饑食一束芻。 嘶鳴當大路,志氣若有餘。 騏驥生絶域,自矜無匹儔。 牽驅入市門,行者不為留。 借問價幾何,黃金比嵩丘。 借問行幾何,咫尺視九州。 饑食玉山禾,渴飲醴泉流。 問誰能為禦,曠世不可求。 惟昔穆天子,乘之極遐游。 王良執其轡,造父挾其輈。 因言天外事,茫惚使人愁。 駑駘謂騏驥,餓死余爾羞。 有能必見用,有德必見收。 孰雲時與命,通塞皆自由。 騏驥不敢言,低徊但垂頭。 人皆劣騏驥,共以駑駘優。 喟余獨興嘆,才命不同謀。 寄詩同心子,為我商聲謳。 卷337_22 【馬厭谷】 韓愈 馬厭谷兮,士不厭糠籺;土被文綉兮,士無短褐。 彼其得志兮,不我虞;一朝失志兮,其何如。 已焉哉, 嗟嗟乎鄙夫。 卷337_23 【出門】 韓愈 長安百萬家,出門無所之。 豈敢尚幽獨,與世實參差。 古人雖已死,書上有其辭。 開卷讀且想,千載若相期。 出門各有道,我道方未夷。 且于此中息,天命不吾欺。 卷337_24 【嗟哉董生行】 韓愈 淮水出桐柏,山東馳遙遙千里不能休;淝水出其側, 不能千里百里入淮流。 壽州屬縣有安豐, 唐貞元時縣人董生召南隱居行義于其中。 刺史不能薦, 天子不聞名聲。 爵祿不及門,門外惟有吏, 日來征租更索錢。 嗟哉董生朝出耕夜歸讀古人書, 盡日不得息。 或山而樵,或水而漁。 入廚具甘旨, 上堂問起居。 父母不慼慼,妻子不咨咨。 嗟哉董生孝且慈, 人不識,惟有天翁知,生祥下瑞無時期。 家有狗乳出求食, 鷄來哺其兒。 啄啄庭中拾蟲蟻,哺之不食鳴聲悲。 徬徨躑躅久不去,以翼來覆待狗歸。 嗟哉董生,誰將與儔? 時之人,夫妻相虐,兄弟為讎。 食君之祿,而令父母愁。 第172頁完,請繼續下一頁。喜歡 寫心網 writesprite.com 作品,請記得按讚、收藏及分享
音調
速度
音量
語言
《全唐詩 四》
第172頁