一日,荊元吃過了飯,思量沒事,一經踱到清涼山來。 這清涼山是城西極幽靜的所在。 他有一個老朋友,姓于,住在山背後。 那于老者也不讀書,也不做生意,養了五個兒子,最長的四十多歲,小兒子也有二十多歲。 老者督率着他五個兒子灌園。 那園卻有二三百畝大,中間空隙之地,種了許多花卉,堆着幾塊石頭。 老者就在那旁邊蓋了幾間茅草房,手植的幾樹梧桐,長到三四十圍大。 老者看看兒子灌了園,也就到茅齋生起火來,煨好了茶,吃着,看那園中的新綠。 這日,荊元步了進來,于老者迎着道:「好些時不見老哥來,生意忙的緊?」荊元道:「正是。 今日才打發清楚些,特來看看老爹。 」于老者道:「恰好烹了一壺現成茶,請用杯。 」斟了送過來。 荊元接了,坐著吃,道:「這茶,色、香、味都好,老爹,卻是那裡取來的這樣好水?」于老者道:「我們城西不比你城南,到處井泉都是吃得的。 」荊元道:「古人動說桃源避世,我想起來,那裡要甚麼桃源,只如老爹這樣清閒自在,住在這樣城市山林的所在,就是現在的活神仙了!」于老者道:「只是我老拙一樣事也不會做,怎的如老哥會彈一曲琴,也覺得消遣些。 近來想是一發彈的好了,可好幾時請教一回?」荊元道:「這也容易。 老爹不厭污耳,明日我把琴來請教。 」說了一會,辭別回來。 次日,荊元自己抱了琴來到園裡,于老者已焚下一爐好香,在那裡等候。 彼此見了,又說了幾句話。 于老者替荊元把琴安放在石凳上。 荊元席地坐下。 于老者也坐在旁邊。 荊元慢慢的和了弦,彈起來,鏗鏗鏘鏘,聲振林木,那些鳥雀聞之,都棲息枝間竊聽。 彈了一會,忽作變徵之音,淒清宛轉。 于老者聽到深微之處,不覺淒然淚下。 自此,他兩人常常往來。 當下也就別過了。 看官!難道自今以後,就沒一個賢人君子可以入得《儒林外史》的麼?詞曰: 記得當時,我愛秦淮,偶離故鄉。 向梅根冶後,幾番嘯傲;杏花村裡,幾度徜徉。 鳳止高梧,蟲吟小榭;也共時人較短長。 今已矣!把衣冠蟬蛻,濯足滄浪。 無聊且酌霞觴,喚幾個新知醉一場。 共百年易過,底須愁悶;千秋事大,還費商量!江左煙霞,淮南耆舊,寫入殘編總斷腸。 從今後,伴藥爐經卷,自禮空王。 第298頁完,請繼續下一頁。喜歡 寫心網 writesprite.com 作品,請記得按讚、收藏及分享
音調
速度
音量
語言
《儒林外史》
第298頁