寒山子這個人,不知道他的名姓。 大曆年間,隱居在天台縣翠屏山。 那裡山很深邃,正當暑天還有雪,因此也叫寒岩,隱居者於是自己起個號,叫寒山子。 寒山子喜好作詩,每得一篇一句,就題寫在樹間石頭上。 有好事的人隨即把它記錄下來,共三百多首,多數是敘述他幽隱的雅興,有的是譏諷世態,能警醒勸戒世俗之人。 桐柏征君徐靈府,把這些詩蒐集起來並且作了序,分為三卷,流傳於人間。 十餘年後,寒山子忽然不再出現。 咸通十二年,有個昆陵道士叫李褐,性情偏激急躁,喜好凌辱別人。 忽然有個貧士拜見李褐討吃的,李褐不給他,又加以叱責,貧士唯唯而去。 幾天以後,有人騎着白馬帶著六七個白衣人來拜訪李褐,李褐以禮接待他們。 來客就問李褐:「還記得我嗎?」李褐看看他的形體相貌,乃是前些天來過的貧士。 他遲遲疑疑地想要向客人道歉,但心裡慚愧沒說出來。 來客忽然對李褐說:「你修道還不知道它的門路,而又喜歡凌辱俗人,什麼道能有指望?你略知有寒山子嗎?」李褐說:「知道。 」來客說:「就是我呀。 我當初認為你可以傳授,現在知道不可。 修生之道,除去嗜好和慾念,嗇神抱和,所以沒有牽累之事;對內抑制自己的私心,在外檢點自己本身,所以沒有過錯;先人後己,懂得柔和安守謙讓,是用來安身的辦法;好事推給別人,不好的事歸於自身,是用來積德的辦法;功不在大,立之不懈,過不在小,改掉它不遲疑,是用來積功的辦法。 這樣做了以後,內心修行充實而又外有丹藥到來,所期望的道就在彷彿之間。 你的三毒沒有翦除,雖然用冠簪作為裝飾,可以說是虎狼之皮而豬狗之質。 」出門乘馬而去,終於沒再見到他。 軒轅彌明 軒轅彌明者,不知何許人。 在衡湘間來往九十餘年,善捕逐鬼物,能囚拘蛟螭虎豹,人莫知其壽。 進士劉師服,常于湘南遇之。 元和七年壬辰十二月四日,將自衡山游太白,還(明抄本還作過。 )京師,與師服相值,師服招其止宿。 有校書郎侯喜,新有詩名,擁爐夜坐,與劉說詩。 彌明在其側,貌極醜,白鬢黑面,長頸而高結喉。 中又作楚語,喜視之若無人。 彌明忽掀衣張眉,指爐中古鼎謂喜曰:「子云能詩,與我賦此乎!」師服以衡湘舊識,見其老貌,頗敬之,不知其有文也,聞此說大喜,即援筆而題其首兩句曰:「巧匠琢山骨,刳中事煎烹。 」次傳喜與。 喜踴躍而綴其下曰:「外苞乾蘚文,中有暗浪驚。 」題訖吟之。 彌明啞然笑曰:「子詩如是而已乎?」即袖手竦肩,倚北牆坐,謂劉曰:「吾不解世俗書,子為吾書之。 」因高吟曰:「龍頭縮菌蠢,豕腹脹彭亨。 」初不似經意,詩旨有似訊喜。 二子相顧愧駭,然欲以多窮之,即賦兩句以援喜曰:「大若烈士膽,圓如戴馬纓。 」喜又成兩句曰:「在冷足自安,遭焚意彌貞。 」彌明又令師服書曰:「秋瓜來落蒂,凍芋強抽萌。 」師服又吟曰:「磨礱去圭角,浮潤著光精。 」訖,又授喜。 喜思益苦,務欲壓彌明,每營度欲出口吻,吟聲益悲,操筆欲書,將下復止,亦竟不能奇。 曰:「旁有雙耳穿,上為孤髻撐。 」吟竟,彌明曰:「時于蚯蚓竅,微作蒼蠅聲。 」其不用意如初,所言益奇,不可附說,語皆侵二子。 夜將闌,二子起謝曰:「尊師非常人也,某等伏矣,願為弟子,不敢更詩。 」彌明奮曰:「不然。 此章不可以不成也。 」謂劉曰:「把筆把筆,吾與汝就之。 」即又連唱曰:「何當出灰燭灺,無計離瓶罌。 謬居鼎鼐間,長使水火爭。 形模婦女笑,度量兒童輕。 徒爾堅貞性,不過升合盛。 寧依暖熱敝,不與寒冷並。 忽罹翻溢愆,實負任使誠。 陋質荷斟酌,狹中愧提擎。 豈能道仙藥,但未污羊羹。 區區徒自效,瑣瑣安足呈。 難比俎豆用,不為手所隥。 願君勿嘲誚,此物方施行。 」師服書訖,即使讀之,畢。 謂二子曰:「此皆不足與語,此寧為文耶?吾就子所能而作耳,非吾之所學于師而能者也。 吾所能者,子皆不足以聞也,豈獨文乎哉。 吾閉口矣。 」二子大懼,皆起立床下,拜曰:「不敢他有問也,願一言而已,先生稱『吾不解人間書。 』敢問解何書,請聞此而已?」累問不應,二子不自得,即退就坐。 彌明倚牆睡,鼻息如雷鳴,二子但恐失色。 不敢喘息。 斯須,曙鼓冬冬。 二子亦困,遂坐睡,及覺驚顧,已失彌明所在。 問童奴,曰:「天且明,道士起出門,若將便旋然,久不返,覓之已不見矣。 」二子驚惋自責,因攜詩詣昌黎韓愈:「問此何人也?」愈曰:「余聞有隱君子彌明,豈其人耶。 」遂為石鼎聯句序,行于代焉。 (出《仙傳拾遺》) 【譯文】 第225頁完,請繼續下一頁。喜歡 寫心網 writesprite.com 作品,請記得按讚、收藏及分享
音調
速度
音量
語言
《太平廣記 一》
第225頁