且臣與高氏釁隙已成,臨患賜征,前已不赴,縱其平復,終無合理。 黃河以南,臣之所職,易同反掌,附化不難。 群臣顒仰,聽臣而唱。 若齊、宋一平,徐事燕、趙。 伏惟陛下天網宏開,方同書軌,聞茲寸款,惟應霈然。 丁和既至,高祖召群臣廷議。 尚書仆射謝舉及百闢等議,皆云納侯景非宜,高祖不從是議而納景。 及齊神武卒,其子澄嗣,是為文襄帝。 高祖乃下詔封景河南王、大將軍、使持節、董督河南南北諸軍事、大行台,承製輒行,如鄧禹故事,給鼓吹一部。 齊文襄遣大將軍慕容紹宗圍景于長社,景請西魏為援,西魏遣其五城王元慶等率兵救之,紹宗乃退。 景復請兵于司州刺史羊鴉仁,鴉仁遣長史鄧鴻率兵至汝水,元慶軍又夜遁。 於是據懸瓠、項城,求遣刺史以鎮之。 詔以羊鴉仁為豫、司二州刺史,移鎮懸瓠;西陽太守羊思建為殷州刺史,鎮項城。 魏既新喪元帥,景又舉河南內附,齊文襄慮景與西、南合從,方為己患,乃以書喻景曰: 蓋聞位為大寶,守之未易;仁誠重任,終之實難。 或殺身成名,或去食存信;比性命于鴻毛,等節義于熊掌。 夫然者,舉不失德,動無過事;進不見惡,退無謗言。 先王與司徒契闊夷險,孤子相于,偏所眷屬,繾綣衿期,綢繆寤語,義貫終始,情存歲寒。 司徒自少及長,從微至著,共相成生,非無恩德。 既爵冠通侯,位標上等,門容駟馬,室饗萬鐘,財利潤于鄉黨,榮華被于親戚。 意氣相傾,人倫所重,感於知己,義在忘軀。 眷為國士者,乃立漆身之節;饋以壺飧者,便致扶輪之效。 若然尚不能已,況其重於此乎! 幸以故舊之義,欲持子孫相托,方為秦晉之匹,共成劉范之親。 假使日往月來,時移世易,門無強廕,家有幼孤,猶加璧不遺,分宅相濟,無忘先德,以恤後人。 況聞負杖行歌,便已狼顧犬噬,于名無所成,于義無所取,不蹈忠臣之跡,自陷叛人之地。 力不足以自強,勢不足以自保;率烏合之眾,為累卵之危。 西求救于黑泰,南請援于蕭氏,以狐疑之心,為首鼠之事。 入秦則秦人不容,歸吳則吳人不信。 當今相視,未見其可,不知終久,持此安歸。 相推本心,必不應爾。 當是不逞之人,曲為口端之說,遂懷市虎之疑,乃致投杼之惑耳。 比來舉止,事已可見,人相疑誤,想自覺知,合門大小,並付司寇。 近者,聊命偏師,前驅致討,南兗、揚州,應時克複。 即欲乘機,長驅懸瓠;屬以炎暑,欲為後圖。 方憑國靈,龔行天罰,器械精新,士馬強盛。 內外感德,上下齊心,三令五申,可蹈湯火。 若使旗鼓相望,埃塵相接,勢如沃雪,事等注螢。 夫明者去危就安,智者轉禍為福。 寧使我負人,不使人負我。 當開從善之門,決改先迷之路。 今刷心蕩意,除嫌去惡,想猶致疑,未便見信。 若能卷甲來朝,垂丱還闕者,當授豫州刺史。 即使終君之世,所部文武更不追攝。 進得保其祿位,退則不喪功名。 君門眷屬,可以無恙;寵妻愛子,亦送相還。 仍為通家,卒成親好。 所不食言,有如皎日。 君既不能東封函谷,南向稱孤,受制於人,威名頓盡。 空使兄弟子侄,足首異門,垂髮戴白,同之塗炭,聞者酸鼻,見者寒心,矧伊骨肉,能無愧也? 孤子今日不應方遣此書,但見蔡遵道云:司徒本無歸西之心,深有悔禍之意,聞西兵將至,遣遵道向崤中參其多少;少則與其同力,多則更為其備。 又云:房長史在彼之日,司徒嘗欲遣書啟,將改過自新。 已差李龍仁,垂欲發遣,聞房已遠,遂復停發。 未知遵道此言為虛為實,但既有所聞,不容不相盡告。 吉凶之理,想自圖之。 景報書曰: 蓋聞立身揚名者,義也;在躬所寶者,生也。 苟事當其義,則節士不愛其軀;刑罰斯舛,則君子實重其命。 昔微子發狂而去殷,陳平懷智而背楚者,良有以也。 仆鄉曲布衣,本乖藝用。 初逢天柱,賜忝帷幄之謀;晚遇永熙,委以干戈之任。 出身為國,綿歷二紀,犯危履難,豈避風霜。 遂得躬被袞衣,口飧玉食,富貴當年,光榮身世。 何為一旦舉旌璟,援桴鼓,而北面相抗者,何哉?實以畏懼危亡,恐招禍害,捐軀非義,身名兩滅故耳。 何者?往年之暮,尊王遘疾,神不祐善,祈禱莫瘳。 遂使嬖倖擅威權,閽寺肆詭惑,上下相猜,心腹離貳。 仆妻子在宅,無事見圍;段康之謀,莫知所以;盧潛入軍,未審何故。 翼翼小心,常懷戰忄慄,有靦面目,寧不自疑。 及回師長社,希自陳狀,簡書未達,斧鉞已臨。 既旌旗相對,咫尺不遠,飛書每奏,兼申鄙情;而群卒恃雄,眇然不顧,運戟推鋒,專欲屠滅。 築圍堰水,三板僅存,舉目相看,命懸晷刻,不忍死亡,出戰城下。 禽獸惡死,人倫好生,送地拘秦,非樂為也。 但尊王平昔見與,比肩共獎帝室,雖形勢參差,寒暑小異,丞相司徒,雁行而已。 福祿官榮,自是天爵,勞而後受,理不相干,欲求吞炭,何其謬也!然竊人之財,猶謂為盜,祿去公室,相為不取。 今魏德雖衰,天命未改,祈恩私第,何足關言。 第185頁完,請繼續下一頁。喜歡 寫心網 writesprite.com 作品,請記得按讚、收藏及分享
音調
速度
音量
語言
《梁書》
第185頁