於是濫石橋,登戲台。 策馬釣渚,息轡城隅。 永感四山,零淚雙渠。 怨物華之推驛,慨舟壑之遞遷。 謂徂歲之悠闊,結幽思之方根。 感皇祖之徽德,爰識沖而量淵。 降俊明以鏡鑒,迴風猷以昭宣。 道既底于國難,惠有覃于黎元。 士頌歌於政教,民謡詠于渥恩。 兼《采芑》之致美,協《漢廣》之發言。 強虎氐之搏翼,灟雲網于所禁。 驅黔萌以藴崇,取園陵而湮沈。 錫殘落于河西,序淪胥于漢陰。 攻方城而折扃,擾譙潁其誰任。 世闕才而貽亂,時得賢而興治。 救祖考之邦壤,在幽人而枉志。 體飛書之遠情,悟犒師之通識。 迨明達之高覽,契古今而同事。 拔淵謨于潛機,騁神鋒于雲旆。 驅斥澤而風靡,蹙坑谷而鳥竄。 中華免夫左衽,江表此焉緩帶。 既克黜于肥六,又作鎮于彭沛。 晏皇涂于國內,震天威于河外。 掃東齊而已寧,指西崤而將泰。 值秉均而代謝,實大業之興廢。 心無忝于樂生,事有像于燕惠。 抱明哲之不伐,奉宏勛而是稅。 捐七州以爰來,歸五湖以投袂。 屈盛績于平生,申遠期于暮歲。 訪曩載于宋鄙,采《陽秋》于魯經。 晉申好於東吳,鄭憑威于南荊。 故反師于曹門,將以塞于夷庚。 納五叛以長寇,伐三邑以侵彭。 美西鋤之忠辭,快韓厥之奇兵。 追項王之故台,跡霸楚之遺端。 挺宏志于總角,奮英勢于弱冠。 氣蓋天而倒日,力拔山而傾湍。 始飆起於勾越,中電激于衡關。 興偏慮于攸吝,忘即易於所難。 忌陳錦而莫照,思反鄉而有嘆。 且夫殺義害嬰,而忄戛豐疑,緤賢不策,失位誰持。 迨理屈而愈閉,方怨天而懷悲。 對駿騅以發憤,傷虞姝于末詞。 陟亞父之故營,諒謀始之非托。 遭衰嬴之崩綱,值威炎之結絡。 迄皓首于阜陵,猶謬覺于然諾。 視一人于三傑,豈在己之庸弱。 置豐沛而不舉,故自同於俎鑊。 發汴口而遊歷,迄西山而弭轡。 觀終古之幽憤,懷元王之沖粹。 丁戰國之權爭,方恬心于道肆。 學浮丘以就德,友三儒以成類。 潔流始於初源,累仁基于前美。 撥楚族之休烈,傳芳素于來祀。 強見譽于清虛,德致稱于千里。 或避寵以辭姻,或遺榮而不仕。 政直言以安身,駿絶才以喪己。 驅通道之成終,表昧世之虧始。 悟介焉之已差,則不俟于終日。 既防萌于未著,雖念德其何益。 爾乃孟陬發節,雷隱蟄驚。 散葉荑柯,芳FM飾萌。 麥萋萋于旄丘,柳依依于高城。 相雎鳩之集河,觀鳴鹿之食蘋。 沂泗遠兮清川急,秋冬近兮緒風襲。 風流蕙兮水增瀾,訴愁衿兮鑒慼顏。 愁盈根而薀際,戚發條而成端。 嗟我行之彌日,待征邁而言旋。 荷慶雲之優渥,周雙七于此年。 陶逸豫于京甸,違險難於行川。 轉歸弦而眷戀,望修檣而流漣。 願關鄴之遄清,遲華鑾之凱旋。 穆淳風于六合,溥洪澤于八埏。 頒賢愚于大小,順規矩于方圓。 固四民之獲所,宜稅稷于萊田。 苦邯鄲之難步,庶行迷之易痊。 長守樸以終稔,亦拙者之政焉。 仍除宋國黃門侍郎,遷相國從事中郎,世子左衛率。 坐輒殺門生,免官。 高祖受命,降公爵為侯,食邑五百戶。 起為散騎常侍,轉太子左衛率。 靈運為性褊激,多愆禮度,朝廷唯以文義處之,不以應實相許。 自謂才能宜參權要,既不見知,常懷憤憤。 廬陵王義真少好文籍,與靈運情款異常。 少帝即位,權在大臣,靈運構扇異同,非毀執政,司徒徐羡之等患之,出為永嘉太守。 郡有名山水,靈運素所愛好,出守既不得志,遂肆意游遨,遍歷諸縣,動逾旬朔,民間聽訟,不復關懷。 所至輒為詩詠,以致其意焉。 在郡一周,稱疾去職,從弟晦、曜、弘微等並與書止之,不從。 靈運父祖並葬始寧縣,並有故宅及墅,遂移籍會稽,修營別業,傍山帶江,盡幽居之美。 與隱士王弘之、孔淳之等縱放為娛,有終焉之志。 每有一詩至都邑,貴賤莫不競寫,宿昔之間,士庶皆遍,遠近欽慕,名動京師。 作《山居賦》並自注,以言其事。 曰: 古巢居穴處曰岩棲,棟宇居山曰山居,在林野曰丘園,在郊郭曰城傍,四者不同,可以理推。 言心也,黃屋實不殊于汾陽;即事也,山居良有異乎市廛。 抱疾就閒,順從性情,敢率所樂,而以作賦。 揚子云云:「詩人之賦麗以則。 」文體宜兼,以成其美。 今所賦既非京都宮觀遊獵聲色之盛,而敘山野草木水石谷稼之事,才乏昔人,心放俗外,詠于文則可勉而就之,求麗邈以遠矣。 覽者廢張、左之艷辭,尋台、皓之深意,去飾取素,儻值其心耳。 意實言表,而書不盡,遺蹟索意,托之有賞。 其辭曰: 謝子臥疾山頂,覽古人遺書,與其意合,悠然而笑曰:夫道可重,故物為輕;理宜存,故事斯忘。 古今不能革,質文咸其常。 合宮非縉雲之館,衢室豈放勛之堂。 邁深心于鼎湖,送高情於汾陽。 嗟文成之卻粒,願追松以遠遊。 嘉陶硃之鼓棹,乃語種以免憂。 判身名之有辨,權榮素其無留。 孰如牽犬之路既寡,聽鶴之途何由哉!理以相得為適,古人遺書,與其意合,所以為笑。 孫權亦謂周瑜「公瑾與孤意合」。 夫能重道則輕物,存理則忘事,古今質文可謂不同,而此處不異。 縉雲、放勛不以天居為所樂,故合宮、衢室,皆非淹留,鼎湖、汾陽,乃是所居。 囗文成、張良,卻粒棄人間事,從赤松子游。 陶硃、范蠡,臨去之際,亦語文種云云。 謂二賢既權榮素,故身名有判也。 牽犬,李斯之嘆;聽鶴,陸機領成都眾大敗後,雲「思聞華亭鶴唳,不可復得」。 第363頁完,請繼續下一頁。喜歡 寫心網 writesprite.com 作品,請記得按讚、收藏及分享
音調
速度
音量
語言
《宋書》
第363頁