十三年,彭城王義康欲以司徒左長史劉斌為丹陽尹,上不許。 乃以尚之為尹,立宅南郭外,置玄學,聚生徒。 東海徐秀、廬江何曇、黃回、潁川荀子華、太原孫宗昌、王延秀、魯郡孔惠宣,並慕道來游,謂之南學。 女適劉湛子黯,而湛與尚之意好不篤。 湛欲領丹陽,乃徙尚之為祠部尚書,領國子祭酒。 尚之甚不平。 湛誅,遷吏部尚書。 時左衛將軍范曄任參機密,尚之察其意趣異常,白太祖宜出為廣州,若在內釁成,不得不加以鈇鉞,屢誅大臣,有虧皇化。 上曰:「始誅劉湛等,方欲超升後進。 曄事蹟未彰,便豫相黜斥,萬方將謂卿等不能容才,以我為信受讒說。 但使共知如此,不憂致大變也。 」曄後謀反伏誅,上嘉其先見。 國子學建,領國子祭酒。 又領建平王師,乃徙中書令,中護軍。 二十三年,遷尚書右仆射,加散騎常侍。 是歲造玄武湖,上欲于湖中立方丈、蓬萊、瀛洲三神山,尚之固諫乃止。 時又造華林園,並盛暑役人工,尚之又諫,宜加休息,上不許,曰:「小人常自暴背,此不足為勞。 」時上行幸,還多侵夕,尚之又表諫曰:「萬乘宜重,尊不可輕,此聖心所鑒,豈假臣啟。 輿駕比出,還多冒夜,群情傾側,實有未寧。 清道而動,帝王成則,古今深誡,安不忘危。 若值汲黯、辛毗,必將犯顏切諫,但臣等碌碌,每存順默耳。 伏願少采愚誠,思垂省察,不以人廢,適可以慰四海之望。 」亦優詔納之。 先是,患貨重,鑄四銖錢,民間頗盜鑄,多翦鑿古錢以取銅,上患之。 二十四年,錄尚書江夏王義恭建議,以一大錢當兩,以防翦鑿,議者多同。 尚之議曰:「伏鑒明命,欲改錢制,不勞采鑄,其利自倍,實救弊之弘算,增貨之良術。 求之管淺,猶有未譬。 夫泉貝之興,以估貨為本,事存交易,豈假數多。 數少則幣輕,數多則物重,多少雖異,濟用不殊。 況復以一當兩,徒崇虛價者邪!凡創製改法,宜從民情,未有違眾矯物而可久也。 泉布廢興,囗囗驟議,前代赤仄白金,俄而罷息,六貨憒亂,民泣于市。 良由事不畫一,難用遵行,自非急病權時,宜守久長之業。 煩政曲雜,致遠常泥。 且貨偏則民病,故先王立井田以一之,使富不淫侈,貧不過匱。 雖茲法久廢,不可頓施,要宜而近,粗相放擬。 若今制遂行,富人貲貨自倍,貧者彌增其困,懼非所以欲均之意。 又錢之形式,大小多品,直雲大錢,則未知其格。 若止於四銖五銖,則文皆古篆,既非下走所識,加或漫滅,尤難分明,公私交亂,爭訟必起,此最是其深疑者也。 命旨兼慮翦鑿日多,以至消盡;鄙意復謂殆無此嫌。 民巧雖密,要有蹤跡,且用錢貨銅,事可尋檢,直由屬所怠縱,糾察不精,致使立制以來,發覺者寡。 今雖有懸金之名,竟無酬與之實,若申明舊科,禽獲即報,畏法希賞,不日自定矣。 愚者之議,智者擇焉,猥參訪逮,敢不輸盡。 」 吏部尚書庾炳之、侍中太子左衛率蕭思話、中護軍趙伯符、御史中丞何承天、太常郗敬叔並同尚之議。 中領軍沈演之以為:「龜貝行于上古,泉刀興自有周,皆所以阜財通利,實國富民者也。 歷代雖遠,資用彌便,但采鑄久廢,兼喪亂累仍,糜散湮滅,何可勝計。 晉遷江南,疆境未廓,或土習其風,錢不普用,其數本少,為患尚輕。 今王略開廣,聲教遐暨,金鏹所布,爰逮荒服,昔所不及,悉已流行之矣。 用彌曠而貨愈狹,加復競竊翦鑿,銷毀滋繁,刑禁雖重,奸避方密,遂使歲月增貴,貧室日劇,[B138]作肆力之氓,徒勤不足以贍。 誠由貨貴物賤,常調未革,弗思厘改,為弊轉深,斯實親教之良時,通變之嘉會。 愚謂若以大錢當兩,則國傳難朽之寶,家贏一倍之利,不俟加憲,巧源自絶,施一令而眾美兼,無興造之費,莫盛于茲矣。 」上從演之議,遂以一錢當兩,行之經時,公私非便,乃罷。 二十五年,遷左仆射,領汝陰王師,常侍如故。 二十八年,轉尚書令,領太子詹事。 二十九年,致仕,于方山著《退居賦》以明所守,而議者咸謂尚之不能固志。 太子左衛率袁淑與尚之書曰:「昨遣修問,承丈人已晦志山田,雖曰年禮宜遵,亦事難斯貴,俾疏、班、邴、魏,通美于前策,龔、貢、山、衛,淪慚乎曩篇。 規迨休告,雪滌素懷,冀尋幽之歡,畢囗玄之適。 但淑逸操偏迥,野性瞢滯,果茲沖寂,必沈樂忘歸。 然而已議涂聞者,謂丈人徽明未耗,譽業方籍,儻能屈事康道,降節殉務,舍南瀕之操,淑此行永決矣。 望眷有積,約日無誤。 」尚之宅在南澗寺側,故書雲「南瀕」,《毛詩》所謂「于以采蘋,南澗之瀕」也。 詔書敦勸,上又與江夏王義恭詔曰:「今朝賢無多,且羊、孟尚不得告謝,尚之任遇有殊,便未宜申許邪。 」義恭答曰:「尚之清忠貞固,歷事唯允,雖年在懸車,而體獨充壯,未相申許,下情所同。 」尚之復攝職。 羊即羊玄保,孟即孟顗,字彥重,本昌安丘人。 兄昶貴盛,顗不就征闢。 昶死後,起家為東陽太守,遂歷吳郡、會稽、丹陽三郡,侍中,仆射,太子詹事,復為會稽太守,卒官,贈左光祿大夫。 子劭,尚太祖第十六女南郡公主,女適彭城王義康、巴陵哀王休若。 第359頁完,請繼續下一頁。喜歡 寫心網 writesprite.com 作品,請記得按讚、收藏及分享
音調
速度
音量
語言
《宋書》
第359頁