撰此書者,非漢之衛宏,蓋晉之衛恆也。 何以言之?《晉書衛恆傳》載所作四體書勢,其敘古文云:漢武時魯恭王壞孔子宅,得《尚書》《春秋》《論語》《孝經》,時人以不復知有古文,謂之科鬥書。 漢世秘藏,希得見之。 魏初傳古文者,出於邯鄲淳,恆祖敬侯寫淳《尚書》,後以示淳,而淳不別。 至正始中立三字石經,轉失淳法,因科鬥之名,遂效其形。 太康元年,汲縣人盜發魏襄王塚,得策書十餘萬言。 按敬侯所書,猶有彷彿古書,亦有數種。 其一卷論楚事者最為工妙,恆竊悅之,故竭愚思以贊其美,是恆好古文之證也。 唐張懷書斷亦云:衛恆字巨山,善古文,得汲塚古文論楚事者最妙,嘗玩之,作四體書勢。 又云:古文章草入妙。 是衛氏精究古文,本於家學。 其自作亦入妙品。 又嘗為秘書監,得見晉秘府所臧汲塚竹書,古文官書,疑即錄汲塚古文,以備小學一家耳。 竹書得于太康元年,曾詔和嶠荀勖等以隷書寫定,故有詔定古文官書之名也。 郭忠恕《汗簡略敘》,載衛□說科鬥者,漢代秘藏,希得見之。 魏初傳古文者出於邯鄲淳。 淳祖敬寫尚書後以示淳不別,至正始中立三字石經。 淳科鬥之名,遂效其形。 案郭書卷首所列書目七十一家,內有衛宏字說,即古文官書也。 略敘所引衛□說,必衛宏字說之語,今本訛缺誤空一字耳。 檢核其文,與四體書勢全同。 然則古文官書之出衛恆,此其確證矣。 至衛恆之所以訛為衛宏者,由恆訛為弘,弘復訛為宏也。 宏弘一聲孳生之字,古音與恆同部。 陸法言以來,乃分宏入耕韻,弘恆入登韻。 實則六朝人讀此三字,亦不甚殊異,故古籍往往互訛。 若《尚書大傳》,以恆山為弘山,元魏避諱,以弘農為恆農之類,悉因聲轉互相通假。 衛書展轉訛,良由於此。 北宋以後原書既亡,更無從得其蹤跡。 幸《汗簡》引其佚文,可藉以考正,而傳本扌兌誤,至不可讀。 覽者亦漫以殘缺,置之不省。 雖以段氏之精審,亦不能知,不可慨乎! ○與章太炎書 太炎先生有道:前敬疏闊,殆近十稔。 遐睇滄波,深用悵惘。 頃忽誦手畢,並示大著《新方言》,拼荷無量。 禹域大勢至是,可為痛哭。 曲園丈亦悲宿草。 弟索居鮮懼,無復緝述之興。 《禮疏》鑄版數載,近始印成,謹以一部奉政,脫誤甚多,未遑校改也。 搏桑古籍間出,近見島田氏所刊《皇侃喪服小記疏》,信為奇冊。 此外倘有所得,敬祈惠示其目。 《佚存古佚》及訪古志所著錄者,則多已見之矣。 敬頌努力加餐神馳無已。 弟某敬復。 中秋前五日。 大著略讀數條,精審絶倫,容再細讀尋繹。 或有剩誼,當續錄奉質。 弟桑榆莫景,意思蕭槭,腦力大減,不耐深沉之思。 近唯以研玩古文大篆自遣。 頗憤外人著文明史者,謂中國象形文已滅絶。 頃從金文龜甲文獲十餘名,皆確實可言者,附以金文奇字,為《名原》七篇。 俟寫定當寄質大雅。 如爵弁字《說文》作才,《周官》作糹取,近於金文得其正字,乃作韋 。 而薛書齊侯鐘又有糸 字,始知爵色韋當作韋 ,爵色絲當作糸 ,古各有正字,皆尚非本字也。 又韓侯伯晨鼎有糸虎 冑,今定為皋比正字,虢為甲虎皮,虢冑即甲冑也。 又《說文》疊字說解引楊子云說,頗嫌皮傅,今從金文得犭疊々兩文,乃悟古文本作疊。 其從囗多 者,甲文金文恆見,乃古文俎字,疑取參俎之誼,楊許從宜皆誤。 又黃帝妃名參祖,竊意當作疊,後世史藉誤分為二字。 此雖近臆,然亦四千年未聞之論也。 舊學淪廢,無可就正,謹略陳一二,以當面質。 想不哂其迂疏也。 某又白。 ○劉恭甫墓表 群經義疏之學,莫盛于六朝,皇熊沈劉之倫,著錄繁夥。 至唐孔沖遠修訂《五經正義》,賈元徐楊諸家,賡續有作,遂遍諸經。 百川洄注,瀦為淵海,信經學之極軌也。 南宋以後,說經者好逞臆說,以奪舊詁,義疏之學,曠然中絶者,逾五百年。 及聖清禦宇,經術大昌。 於是鴻達之儒,復理茲學。 諸經新疏,更迭而出。 或更張舊釋,補闕匡違,若邵氏郝氏之《爾雅》,焦氏之《孟子》,胡氏之《儀禮》,陳氏之《毛詩》,劉氏之《論語》,陳氏之《公羊》是也。 或甄撰佚詁,宣究微學,若孫氏之《尚書》是也。 或最括古義,疏注兼修,若惠氏之《周易》,江氏之《尚書》是也。 諸家之書,例精而義博,往往出皇孔賈元諸舊疏之上。 蓋貞觀修書,多沿南學,牽于時制,別擇未精。 《易》則宗輔嗣而祧鄭虞,左氏則尊征南而擯賈服,《尚書》則崇信枚姚,使伏孔今古文之學並亡,厥咎郅鉅。 加以義尚墨守,例不破注,遇有舛互,曲為彌縫。 沖遠五經,各尊其注,兩不相謀,遂成違伐。 若斯之類,尤未允愜。 而近儒新疏,則扶微捃佚,必以漢詁為宗。 且義證宏通,注有四穴,輒為理董,斯皆非六朝唐人所能及。 叔明疏ɑ,邵武誣偽,尤不足論。 然則言經學者,莫盛于義疏。 為義疏者,尤莫善於乾嘉諸儒。 後有作者,莫能尚已。 第221頁完,請繼續下一頁。喜歡 寫心網 writesprite.com 作品,請記得按讚、收藏及分享
音調
速度
音量
語言
《晚清文選》
第221頁