忠有一計,令彼為鷸蚌,公為漁人。 」季安問是何計?忠抵掌道:「往年王師討平蜀吳,算不一失,是皆相臣謀畫,與天子無關。 今天子專任中使,不用老臣宿將,是明明欲誇服臣下,自顯威武,倘一入魏境,即遭挫衄,且必任智士,畫長策,仗猛將,練精兵,畢力再舉,與魏從事,公不是為趙受禍麼?為今日計,王師入境,公且厚給犒賞,整頓甲兵,陽稱伐趙,一面陰遺趙書,但說伐趙是賣友,不伐趙是叛君,兩名都不願受,執事若能貽魏一城,俾魏有詞奏捷,不必再入趙境,庶西得對君,北得對友,如此說法,趙若果不拒我,是魏得兩利,並可藉此圖霸了。 」彷彿戰國策士。 季安不禁大喜道:「好計好計!先生此來,實是天助魏博哩。 」遂一面歡迎承璀,一面致書承宗。 承宗覆書照允,竟將當陽縣贈魏。 譚忠以魏策已成,乃辭行還鎮,季安厚贈而別。 及忠還幽州,正值劉濟會議軍情,濟宣言道:「天子命我伐趙,趙亦必防我往伐,究竟伐趙好呢,不伐趙好呢?」忠入內應聲道:「天子未必使公伐趙,趙亦未必防公往伐,忠謂公可緩日出師。 」濟怒道:「我豈可與承宗同反麼?」遂不待忠再說,便將忠下獄繫住。 已而使人探視趙境,果不增防,唐廷有詔旨到來,亦止令濟護北邊,毋庸伐趙。 濟不覺驚訝,遂釋忠出獄,問他何故先知?忠答道:「盧從史外雖親我,內實聯趙,他必為趙畫策,故意弛防,一示趙不欲抗我,二使我獲疑天子,暗中必遣告朝廷,只說是燕趙相聯,忠所以知趙不備燕,天子亦不願燕伐趙呢。 」料事如神。 濟復問道:「前事被君料着,我究應若何處置?」忠又道:「天子伐趙,君據全燕地,擁兵坐糧,若一人未渡易水,適墮從史詭計,公懷忠受謗,天子以為不忠,趙人又不見德,徒落得惡聲嘈雜,請公自思便了。 」遣將不如激將,忠兩次進言,統用此術。 濟奮袂起座道:「我知道了!」遂下令軍中道:「五日畢出,落後者斬!」乃自統兵七萬,出攻趙境,連拔饒陽束鹿。 各道兵會集定州,承璀亦至行營,軍無統帥,號令不專,只有張茂昭一軍,還算紀律嚴明。 盧從史雖派兵與會,暗地裡恰與承宗通謀,因此人各一心,威令不振。 左神策大將軍酈定進,頗稱驍勇,率部兵輕進,被承宗設伏截擊,竟致敗死,全軍奪氣,大家觀望不前。 會淮西節度使吳少誠,寵任大將吳少陽,呼為從弟,出入如至親。 少誠有疾,少陽殺死少誠子元慶,竟將少誠軟禁起來。 少誠憂病交迫,遂致死去,少陽自為留後。 憲宗方用兵河北,不能顧及淮西,沒奈何加以任命,且待河北平定,再作計較。 怎奈河北敗多勝少,日久無功。 白居易又復疏請罷兵,諫陳利害,憲宗仍然不許。 適盧從史遣牙將王翊元入都奏事,宰相裴垍與言君臣大義,激動翊元。 翊元遂將從史陰謀,一一告知,並言有計可取,當為國除患。 垍乃囑使還鎮,聯絡將士,俟謀定後,再來京師。 翊元往而復返,報稱兵馬使烏重胤等,均願歸誠,但教王師一到,即可下手。 裴垍乃入白憲宗道:「從史必將為亂,今聞他與承璀對營,視承璀似嬰兒,毫不設備,幸有烏重胤王翊元等,願歸朝廷,失今不取,後雖興師動眾,恐非歲月可平呢。 」恰是機會。 憲宗熟思良久,方纔允行,亟遣使密告承璀。 承璀與行營兵馬使李聽定議,先日邀從史過宴,盛陳珍玩,問他所欲,立即移贈。 從史大喜,常相往來。 一日,復由承璀邀與同博,俟從史入帳,擲局為號,有數十壯士突出,把從史擒住,牽至帳後,打入囚車,飛送京師。 從史營中,士卒爭出,欲與承璀拚命。 烏重胤擋住軍門,拔刀指叱道:「天子有詔,命承璀執送從史,我已早聞密旨,從命有賞,不從命有誅。 」士卒方斂兵歸伍,不敢逆命。 及從史解到京師,入謁憲宗,惶恐謝罪,憲宗從輕發落,貶為歡州司馬,且因重胤有功,擬即令為昭義節度使。 承璀亦馳奏入都,謂已牒知重胤,使權充留後。 獨翰林學士李絳抗疏道: 昭義五州,據山東要害,向為從史所據,使朝廷旰食,今幸而得之,承璀復以與重胤,臣聞之實為驚心。 昨國家誘執從史,雖為長策,已失大體,今承璀又擅移文牒令為留後,並敢代求旌節,無君之心,孰甚于此?陛下昨日得昭義,人神同慶,威令再立,今日忽以授本軍牙將,物情頓沮,綱紀大紊。 校計利害,更不若從史為之。 何則?從史雖蓄奸謀,已是朝廷牧伯,重胤出於列校,以承璀一牒代之,竊恐河南北諸侯聞之,無不憤怒,恥與為伍。 且謂承璀誘重胤,使逐從史而代其位,彼人人麾下,各有將校,能毋自危乎?倘劉濟張茂昭田季安韓弘李師道等,繼有章表,陳其情狀,並指承璀專命之罪,不知陛下何以處之?若皆不服,則眾怨益甚,若為之改除,則朝廷之威重去矣。 臣意謂重胤有功,可移鎮河陽,即令河陽節度使孟元陽,調鎮昭義,如此則任人之權,仍在朝廷,重胤得鎮河陽,已為望外之福,豈敢更為抗拒?況重胤所以能執從史,本以仗順成功,一旦自逆詔命,安知同列不襲其跡而動乎?重胤軍中,等夷甚多,必不願重胤獨為主帥,移之他鎮,乃愜眾心,何憂其致亂乎?幸陛下採擇焉! 第237頁完,請繼續下一頁。喜歡 寫心網 writesprite.com 作品,請記得按讚、收藏及分享
音調
速度
音量
語言
《唐史演義》
第237頁