武帝受命,以佐命功,改封永修縣公,位丹陽尹、護軍將軍。 武帝不豫,給班劍二十人。 出爲鎮北將軍、南兗州刺史。 徐羡之等謀廢立,諷道濟入朝,告以將廢廬陵王義真,道濟屢陳不可,竟不納。 將廢帝夜,道濟入領軍府就謝晦宿,晦悚息不得眠。 道濟寢便睡熟,晦以此服之。 文帝即位,給鼓吹一部,進封武陵郡公。 固辭進封。 道濟素與王弘善,時被遇方深,道濟彌相結附,每構羡之等,弘亦雅仗之。 上將誅徐羡之等,召道濟欲使西討。 王華曰:「不可。 」上曰:「道濟從人者也,曩非創謀,撫而使之,必將無慮。 」道濟至之明日,上誅羡之、亮。 既而使道濟與中領軍到彥之前驅西伐,上問策于道濟。 對曰:「臣昔與謝晦同從北征,入關十策,晦有其九。 才略明練,殆難與敵;然未嘗孤軍決勝,戎事恐非其長。 臣悉晦智,晦悉臣勇。 今奉王命外討,必未陣而禽。 」時晦本謂道濟與羡之同誅,忽聞來上,遂不戰自潰。 事平,遷征南大將軍、開府儀同三司、江州刺史。 元嘉八年,到彥之侵魏,已平河南,復失之。 道濟都督征討諸軍事,北略地,轉戰至濟上,魏軍盛,遂克滑台。 道濟時與魏軍三十餘戰多捷,軍至歷城,以資運竭乃還。 時人降魏者具說糧食已罄,於是士卒憂懼,莫有固志。 道濟夜唱籌量沙,以所餘少米散其上。 及旦,魏軍謂資糧有餘,故不復追,以降者妄,斬以徇。 時道濟兵寡弱,軍中大懼。 道濟乃命軍士悉甲,身白服乘輿,徐出周邊。 魏軍懼有伏,不敢逼,乃歸。 道濟雖不克定河南,全軍而反,雄名大振。 魏甚憚之,圖之以禳鬼。 還進位司空,鎮尋陽。 道濟立功前朝,威名甚重,左右腹心並經百戰,諸子又有才氣,朝廷疑畏之。 時人或目之曰:「安知非司馬仲達也。 」 文帝寢疾累年,屢經危殆,領軍劉湛貪執朝政,慮道濟爲異說,又彭城王義康亦慮宮車晏駕,道濟不復可制。 十二年,上疾篤,會魏軍南伐,召道濟入朝。 其妻向氏曰:「夫高世之勛,道家所忌,今無事相召,禍其至矣。 」及至,上已間。 十三年春,將遣還鎮,下渚未發,有似鷦鳥集船悲鳴。 會上疾動,義康矯詔召入祖道,收付廷尉,及其子給事黃門侍郎植、司徒從事中郎粲、太子舍人混、征北主簿承伯、秘書郎中尊等八人並誅。 時人歌曰:「可憐白浮鳩,枉殺檀江州。 」道濟死日,建鄴地震白毛生。 又誅司空參軍薛肜、高進之,並道濟心腹也。 道濟見收,憤怒氣盛,目光如炬,俄爾間引飲一斛。 乃脫幘投地,曰:「乃壞汝萬里長城。 」魏人聞之,皆曰「道濟已死,吳子輩不足復憚」。 自是頻歲南伐,有飲馬長江之志。 文帝問殷景仁曰:「誰可繼道濟?」答曰:「道濟以累有戰功,故致威名,余但未任耳。 」帝曰:「不然,昔李廣在朝,匈奴不敢南望,後繼者復有幾人?」二十七年,魏軍至瓜步,文帝登石頭城望,甚有憂色。 嘆曰:「若道濟在,豈至此!」 韶字令孫,以平桓玄功封巴丘縣侯。 從征廣固,率所領先登,位琅邪內史。 從討盧循,以功更封宜陽縣侯,拜江州刺史,以罪免。 韶嗜酒貪橫,所蒞無政績,上嘉其合門從義,道濟又有大功,故特見寵授。 卒。 子臻字系宗,位員外郎,臻子珪。 珪字伯玉,位沅南令。 元徽中,王僧虔爲吏部尚書,以珪爲征北板行參軍。 珪訴僧虔求祿不得,與僧虔書曰:「仆一門雖謝文通,乃忝武達。 群從姑叔,三媾帝姻,而令子侄餓死,遂不荷潤。 蟬腹龜腸,爲日已久。 饑彪能嚇,人遽與肉,餓驎不噬,誰爲落毛。 雖復孤微,百世國士,姻媾位宦,亦不後物。 尚書同堂姊爲江夏王妃,檀珪同堂姑爲南譙王妃;尚書伯爲江州,檀珪祖亦爲江州。 仆于尚書人地本懸,至于婚宦皆不殊絶。 今通塞雖異,猶忝氣類,尚書何事爲爾見苦。 」僧虔報書曰:「吾與足下素無怨憾,何以相苦?直是意有左右耳。 」乃用爲安成郡丞。 祗字恭叔,與兄韶弟道濟俱參義舉,封西昌縣侯,歷位廣陵相。 義熙十年,亡命司馬國璠兄弟自北徐州界潛得過淮,因天陰闇,夜率百許人緣廣陵城入,叫喚直上聽事。 祗被射傷股,語左右曰:「賊乘暗得入,欲掩我不備,但打五鼓懼之,曉必走矣。 」賊聞鼓鳴,直謂爲曉,乃奔散,追殺百餘人。 宋國初建,爲領軍。 祗性矜豪,樂在外放恣,不願內職,不得志,發疾不自療,其年卒於廣陵。 諡曰威侯。 傳嗣至齊受禪,國除。 論曰:自晉網不綱,主威莫樹,亂基王室,毒被江左。 宋武一朝創業,事屬橫流,改易紊章,歸於平道。 以建武、永平之風,變太元、隆安之俗,此蓋文宣公之爲乎。 其配饗清廟,豈徒然也?若夫怙才驕物,公旦其猶病諸,而以劉祥居之,斯亡亦爲幸焉。 秀之行己有道,可謂位無虛授。 當徐、傅二公跪承顧托,若使死而可再,固當赴蹈爲期。 及至處權定機,當震主之地,甫欲攘抑後禍,禦蔽身災,使桐宮有卒迫之痛,淮王非中霧之疾,若以社稷爲存亡,則義異於此。 湛之、孝嗣臨機不決,既以敗國,且以殞身,「反受其亂」,斯其效也。 道濟始因錄用,故得忘瑕,晚困大名,以至顛覆。 詔、祗克傳胤嗣,其木雁之間乎。 義高分陝,今以十歲兒委卿,善匡翼之,勿憚周昌之舉也。 」乃敕晉安王曰:「孔休源人倫儀表,汝年尚幼,當每事師之。 」尋始興王憺代鎮荊州,復爲憺府長史,太守、行府事如故。 在州累政,甚有政績,平心決斷,請託弗行。 帝深嘉之。 歷秘書監,復爲晉安王府長史、南蘭陵太守,別敕專行南徐州事。 休源累佐名蕃,甚得人譽,王深相倚仗,常于中齋別施一榻,雲「此是孔長史坐」,人莫得預焉,其見敬如此。 歷都官尚書。 普通七年,揚州刺史臨川王宏薨,武帝與群臣議代居州任者,時貴戚王公咸望遷授。 帝曰:「朕已得人,孔休源才識通敏,實應此選。 」乃授宣惠將軍、監揚州事。 休源初爲臨川王行佐,及王薨而管州任,時論榮之。 神州都會,簿領殷繁,休源剖斷如流,傍無私謁。 中大通二年,加金紫光祿大夫。 在州晝決辭訟,夜覽墳籍。 每車駕巡幸,常以軍國事委之。 昭明太子薨,有敕夜召休源入宴居殿與群公參定謀議,立晉安王綱爲皇太子。 自公卿珥貂插筆奏決於休源前,休源怡然無愧,時人名爲兼天子。 四年,卒,遺令薄葬,節朔薦蔬菲而已。 帝爲之流涕,顧謝舉曰:「孔休源居職清忠,方欲共康政道,奄至隕沒,朕甚痛之。 」舉曰:「此人清介強直,臣竊爲陛下惜之。 」諡曰貞子。 休源風範強正,明練政體,常以天下爲己任。 武帝深委仗之。 累居顯職,性縝密,未嘗言禁中事。 聚書盈七千卷,手自校練。 凡奏議彈文勒成十五卷。 長子云章頗有父風,位東揚州別駕。 少子宗范聰敏有識度,位中書郎。 江革字休映,濟陽考城人也。 祖齊之,宋都水使者,尚書金部郎。 父柔之,齊尚書倉部郎,有孝行,以母憂毀卒。 第68頁完,請繼續下一頁。喜歡 寫心網 writesprite.com 作品,請記得按讚、收藏及分享
音調
速度
音量
語言
《南史》
第68頁