安居二時,冬夏三月。 遠僧有來,近眾無闕。 法鼓朗響,頌偈清發。 散華霏蕤,流香飛越。 析曠劫之微言,說像法之遺旨。 乘此心之一豪,濟彼生之萬理。 啟善趣于南倡,歸清暢于北機。 非獨愜于予情,諒僉感於君子。 山中兮清寂,群紛兮自絶。 周聽兮匪多,得理兮俱悅。 寒風兮搔屑,面陽兮常熱。 炎光兮隆熾,對陰兮霜雪。 愒曾台兮陟雲根,坐澗下兮越風穴。 在茲城而諧賞,傳古今之不滅。 眾僧冬夏二時坐,謂之安居,輒九十日。 眾遠近聚萃,法鼓、頌偈、華、香四種,是齋講之事。 析說是齋講之議。 乘此之心,可濟彼之生。 南倡者都講,北機者法師。 山中靜寂,實是講說之處。 兼有林木,可隨寒暑,恆得清和,以為適也。 好生之篤,以我而觀。 懼命之盡,吝景之歡。 分一往之仁心,拔萬族之險難。 招驚魂于殆化,收危形于將闌。 漾水性于江流,吸雲物于天端。 睹騰翰之頏頡,視鼓鰓之往還。 馳騁者儻能狂愈,猜害者或可理攀。 雲物皆好生,但以我而觀,便可知彼之情。 吝景懼命,是好生事也。 能放生者,但有一往之仁心,便可拔萬族之險難。 水性雲物,各尋其生。 老子云,馳騁田獵,令人心發狂。 猜害者恆以忍害為心,見放生之理,或可得悟也。 哲人不存,懷抱誰質。 糟粕猶在,啟縢剖帙。 見柱下之經二,睹濠上之篇七。 承未散之全樸,救已頽于道術。 嗟夫!六藝以宣聖教,九流以判賢徒。 國史以載前紀,家傳以申世模。 篇章以陳美刺,論難以核有無。 兵技醫日,龜莢筮夢之法,風角塚宅,算數律歷之書。 或平生之所流覽,並于今而棄諸。 驗前識之喪道,抱一德而不渝。 莊周雲「輪扁語齊桓公,公之所讀書,聖人之糟粕。 」縢者,《金縢》之流也。 柱下,老子。 濠上,莊子。 二、七,是篇數也。 雲此二書,最有理,過此以往,皆是聖人之教,獨往者所棄。 伊昔齠齔,實愛斯文。 援紙握管,會性通神。 詩以言志,賦以敷陳。 箴銘誄頌,咸各有倫。 爰暨山棲,彌歷年紀。 幸多暇日,自求諸己。 研精靜慮,貞觀厥美。 懷秋成章,含笑奏理。 謂少好文章,及山棲以來,別緣既闌,尋慮文詠,以盡暇日之適。 便可得通神會性,以永終朝。 若乃乘攝持之告,評養達之篇。 畏絶跡之不遠,懼行地之多艱。 均上皇之自昔,忌下衰之在旃。 投吾心于高人,落賓名于聖賢。 廣滅景于崆峒,許遁音于箕山。 愚假駒以表谷,涓隱岩以搴芳。 □□□□□□□□□□□□□□□□□□萊庇蒙以織畚。 皓棲商而頤志,卿寢茂而敷詞。 □□□□□□,鄭別谷而永逝。 梁去霸而之會,□□□□□□。 高居唐而胥宇,台依崖而穴墀。 咸自得以窮年,眇貞思于所遺。 老子云:「善攝生者。 」莊子云,謂之不善持生。 又云,養生有無崖,達生者不務生之所無,奈何。 絶跡,上皇,下衰,賓名,義亦皆出莊周。 廣成子在崆峒之上,黃帝之師也。 許由隱于箕山,堯以天下讓而不取。 愚公居于駒阜,齊桓公逐鹿入山,見之。 涓子隱于宕山,好餌術,告伯陽《琴心》三篇。 庚桑楚得老子之道,居礨之山。 楚狂接輿,楚王聞其賢,使使者聘之,於是遂游諸名山,在蜀峨眉山上。 徐無鬼岩棲,魏侯勞之,問:「先生苦山林矣,乃肯見寡人。 」無鬼問:「君絀嗜欲,屏好惡,則耳目察矣。 」常采芋慄。 老萊子耕于蒙山之陽,著書十五篇,言道家之事,織畚為業。 四皓避秦亂,入商雒深山,漢祖召不能出。 司馬長卿高才,而處世不樂預公卿大事,囗囗囗囗囗囗囗囗囗囗囗囗囗囗囗囗囗囗囗囗囗囗囗遂與弟子別于山阿,終身不反。 梁伯鸞隱霸陵山中,耕織以自娛,後復入會稽山。 台孝威居武安山下,依崖為土室,採藥自給。 高文通居西唐山,從容自娛也。 暨其窈窕幽深,寂漠虛遠。 事與情乖,理與形反。 既耳目之靡端,豈足跡之所踐。 藴終古于三季,俟通明於五眼。 權近慮以停筆,抑淺知而絶簡。 謂此既非人跡所求,更待三明五通,然後可踐履耳。 故停筆絶簡,不復多雲,冀夫賞音悟夫此旨也。 太祖登祚,誅徐羡之等,征為秘書監,再召不起,上使光祿大夫范泰與靈運書敦獎之,乃出就職。 使整理秘閣書,補足闕文。 以晉氏一代,自始至終,竟無一家之史,令靈運撰《晉書》,粗立條流;書竟不就。 尋遷侍中,日夕引見,賞遇甚厚。 靈運詩書皆兼獨絶,每文竟,手自寫之,文帝稱為二寶。 既自以名輩,才能應參時政,初被召,便以此自許;既至,文帝唯以文義見接,每侍上宴,談賞而已。 王曇首、王華、殷景仁等,名位素不逾之,並見任遇,靈運意不平,多稱疾不朝直。 穿池植援,種竹樹堇,驅課公役,無復期度。 出郭遊行或一日百六七十里,經旬不歸,既無表聞,又不請急。 上不欲傷大臣,諷旨令自解。 靈運乃上表陳疾,上賜假東歸。 將行,上書勸伐河北,曰: 自中原喪亂,百有餘年,流離寇戎,湮沒殊類。 先帝聰明神武,哀濟群生,將欲蕩定趙魏,大同文軌,使久凋反于正化,偏俗歸於華風。 運謝事乖,理違願絶,仰德抱悲,恨存生盡。 況陵塋未幾,凶虜伺隙,預在有識,誰不憤嘆。 而景平執事,並非其才,且遘紛京師,豈慮託付。 遂使孤城窮陷,莫肯極。 忠烈囚朔漠,綿河三千,翻為寇有。 晚遣鎮戍,皆先朝之所開拓,一旦淪亡,此國恥宜雪,被于近事者也。 又北境自染逆虜,窮苦備罹,徵調賦斂,靡有止已,所求不獲,輒致誅殞,身禍家破,闔門比屋,此亦仁者所為傷心者也。 第369頁完,請繼續下一頁。喜歡 寫心網 writesprite.com 作品,請記得按讚、收藏及分享
音調
速度
音量
語言
《宋書》
第369頁